Persepolis

Nasze życie ma czasem ciężkie kawałki, ale nawet w najgorszych chwilach nie wolno zapominać, że my, zdrowi, młodzi ludzie żyjący na początku XXI w Europie i tak mamy z górki. Gdyby wybrać człowieka z dowolnej epoki w przeszłości, oniemiałby widząc nasze „idealne” życie. Co jeszcze gorsze, w dalszym ciągu większość ludzi jest pozbawiona praw człowieka i innych, dla nas naturalnych, elementów egzystencji.

Marjane, główna bohaterka Persepolis, jest człowiekiem takim jak szanowna młodzież, do której się zaliczam. Chce wieść szczęśliwe życie, ale w kraju ogarniętym islamską rewolucją, a potem na samotnej emigracji, ale po prostu nie daje rady. Dla mnie film jest świadectwem bezsilności wobec świata, który nas otacza. Marjane w żaden sposób nie może przecież wyzwolić się od swojego pochodzenia. Nie uważam, by filmy mogły dawać odpowiedzi na istotne pytania (od tego jest filozofia), ale za to mogą je bardzo efektownie zadawać. Przejmująca historia Marjane rzeczywiście stawia pytania o nasze szczęście i naszą możliwość jego osiągnięcia.

Film jest niesamowity ze strony graficznej i dobrze zrealizowany. Jest bardzo komiksowy w pozytywnym tego słowa znaczeniu. Niektóre sceny (np. koncert punk rockowy) są naprawdę świetne. Scenariusz i układ scen wydaje mi się odpowiedni, film jest bardzo wciągający, szczególnie w pierwszej połowie.

Podsumowując tą krótką notę, Persepolis jest filmem zdecydowanie wartym obejrzenia, przeżyciem estetyczny i po prostu ciekawą, smutną historią, którą warto poznać, pretekstem do zauważenia, że nasz piękny świat nie przypadł niestety w udziale milionom ludzi na świecie.

5/6